Í dag var síðasti (venjulegi) skóladagurinn í rúmlega þrjá mánuði ef ekki næstum fjóra. Ég mætti of seint í efnafræði en þar fengum við að sjá hvað vetnisperoxíð gerir við lifrabita og öfugt, mikil froða, hiti og ekki falleg lifur. Franska var fín eins og venjulega. Í stærðfræði teiknaði ég svo Afríku, Evrópu og Asíu. Afríka var kannski heldur lítil. Gatið fór í lestur á New Scientist upp á bókasafni. Eftir ensku sem var búin snemma prentaði ég út próf meðan ég beið eftir Kömmu og Pabba sem voru bæði farin heim.
Áðan var ég svo á sinfóníutónleikum þar sem uppáhalds tónverkið mitt, 9. Sinfónía Beethovens var spiluð. Þarna var ég í félagsskap helstu menningarvita landsins og forsetans. Þegar hann kom inn stóðu svo allir upp fyrir honum nema konan fyrir framan mig svo heyrði ég karlinn hennar tala eitthvað um virðingu fyrir embættinu. Ég ætla ekki að verða forseti ég myndi örugglega fara hjá mér. Sinfónían var frábær. Fyrsti og annar kaflinn voru mikilfenglegir, sérstaklega gaman að fylgjast með fiðlunum og "knéfiðlunum" í öðrum kafla. Þriðji kaflinn var rólegri en fallegur og svo kom náttúrulega fjórði kaflinn sem er ótrúlegur. Stefið er svo rosalega flott, byrjar ofurlágt en verður svo ótrúlega mikilfenglegt enda táraðist mamma. Svo kemur kórinn og það er bara frábært. Verst ég hef kannski hlustað á hana svo oft, ég fékk ekki gæsahúð eins og í fyrsta skipti.